Eva Iglesias: “Se o pensas, por unha felación estou en Netflix, que manda carallo”

Concha, Dosinda, unha velutina, alcaldesa de Pazos, presentadora das Mañás de Marilú… As caras que Eva Iglesias amosa cada xoves no Land Rober son un cento. Pode pasar de taberneira a pija de Primeiras Citas en medio minuto, cun nexo inconfundible que sempre une todos os seus personaxes: esa risa contaxiosa que a define e que non se esforza en reprimir. E no medio de todo iso aínda lle bota unha pola Pantoja cando o Marinero de luces lle vén á gorxa. Confinada ou non, Eva é así: naturalidade pura, aínda actuando. Eva é tribo.

Teslle o corazón roubado a moitos galegos e galegas con esa naturalidade nun mundo como o da actuación, onde xustamente se trata de ser outra persoa. Como o fas?

Iso me din e, sinceramente, creo que así é como hai que ser, como un é. A partir de aí flúe todo. Aí está a clave. E aí vou.

En quen te inspiras para crear os personaxes? Entendo que as persoas que escriben os guións danche o texto e algunhas indicacións, pero os acentos, os xestos, as feituras… de onde as sacas? Coñeces algunha Dosinda, algunha Concha?

Creo que todo o mundo coñece unha Dosinda e unha Concha e todos os outros personaxes. Son moi típicos. E é verdade que me fixo en xente que coñezo. Concha, por exemplo, naceu da miña nai. Non é que a miña nai sexa así de todo (risas), pero as amigas, sempre que imitabamos as nosas nais, faciámolo así. Concha saíu de aí. Dosinda sae da avoa dunha amiga miña, que é un pouco repipireira… Cando che pasan o guión e o les, pola historia xa che vén á cabeza alguén e intento recrealo.

Elas sábeno?

A miña nai si (risas)… pero creo que a avoa da miña amiga non! Saberao aghora…

Eses guións hai que defendelos á caída, van en directo, non se pode repetir; o que sae, vai. Como te enfrontas a iso?

Todos van en directo, incluso os que se gravan. Hai algún sketch que se grava antes do programa por cuestións de vestiario de Roberto (Vilar), para que dea tempo a todo, a saír de personaxe e volver ser presentador, pero mesmo eses se fan ao dereito. Non se corta nada, pasa o que pasa. Saia como saia. Así sae, tamén… (risas). Eu xa me criei niso, eu nacín en Land Rober e para min o normal é facer a escena de arriba a abaixo, sen parar. De feito, as poucas veces que fixen ficción flipaba cando gravabamos: “corten, repetimos! corten, repetimos!”, ai caghonodemo, pero cantas veses imos facer isto?

De aí tantos ataques de risa…

(Máis risas) Ao principio aínda aguantaba. Estou vendo os programas que repoñen na tele e sorpréndome do moito que me coutaba. Agora xa son totalmente incapaz. E todo é por culpa de Xosé Antonio Touriñán, teño que dicilo, que me facía partirme as cachas e eu non o podía remediar. Era imposible. El sempre me dicía que eu era a marca da risa, que cando eu ría a xente ría tamén comigo. E a partir de aí, de perdidos ao río. Se me dá a risa, dáme.

É que se nota que o pasades ben, que estades traballando pero tamén desfrutando, e iso contáxiase…

Pasámolo moi ben. Sempre digo que me pagan por rir. É coma unha familia, cando estás cómodo, iso transmítese e creo que iso é o que conseguimos. Canto mellor o pasemos nós, mellor o pasará a xente que nos ve.

Se me teño que poñer de fea e ghorda, para min mellor. Prefiro os personaxes troios antes cás cachondas

Algunha vez propuxéronche algo que che fixera pensar “isto non o dou feito”?

Moitísimas veces. Ti xa sabes que eu teño o defecto de que non creo en min. Cero. E en Land Rober teño pasado momentos moi complicados. Viña do mundo da orquestra e entro nun programa que é a puta hostia, como entrar na Champions da tele, con dous profesionais tan grandes como Roberto Vilar e Xosé Antonio Touriñán e eu aí no medio deles… Ao principio, o meu traballo era cantar e as actuacións eran un extra, algo esporádico. Non o tomaba tan en serio. Pero cando se fixo máis habitual empecei a decatarme de que xa non era unha broma. O día que peor o pasei foi o primeiro que faltou Touriñán, porque estaba gravando en Portugal. Non concibía traballar sen el. Paseino fatal, de querer facer un burato na terra e meterme nel. Houbo que afacerse. E en canto a personaxes… ningún. Se me teño que poñer de fea e ghorda, para min mellor. Prefiro os personaxes troios antes cás cachondas. Son unha sinverghüensa, pero cando paso máis pudor é cando teño que ir coa roupa moi apertada, aí si que paso verghonsa. No resto? Ningunha.

Roberto Vilar sempre creu en ti, sempre dixo que tiñas “algo”…

E aínda non sabe o que é! Roberto Vilar para min é todo. Foi o meu descubridor, a persoa que creu en min e me deu unha oportunidade e que, como dis ti, sempre dixo que tiña algo, aínda que non soubera dicir o que. Axudoume moito a estar onde estou agora e agradecereillo toda a vida. É coma o meu papá televisivo, axúdame, dáme consellos: “Eva por aquí non, por aquí si”… Coma un pai cunha filla.

Iso pasa cando a relación non é só profesional, senón persoal, cando entra o cariño máis alá do laboral…

É así. Quedamos fóra do traballo, vémonos con el e coa súa familia, cando naceu a miña filla, á semana xa estaba aquí en Rianxo. Para min, o mellor.

No primeiro Land Rober sen público, cando Roberto baixou esa noite as escaleiras para o monólogo púxoseme un nó no estómago, ata me viñeron as bágoas aos ollos

Nin sequera o coronavirus foi quen de confinar o humor. Como foi enfrontarse ao Comedia a Domicilio e reinventar o programa?

Lembro que o confinamento comezou o 13 de marzo, venres. O día anterior había Land Rober e cando chegamos a plató dixéronnos que xa ese día non habería público. Tiña que ser un programa “normal”, co que estaba previsto, pero sen xente. A min xa me empezaron a tremer as pernas, non concibía un Land Rober sen público. Para quen botas os chistes? Ti fas algo esperando sempre unha reacción dos que están alí, se non hai risas nin aplausos só queda un cri-cri… Tivemos unha reunión e Roberto anunciounos que guionistas, redactores e todo o traballo de oficina se ía facer en tele traballo, dende as casas, e que habería que adaptar o programa para facelo sen público. Co desa noite houbo que tirar así, como estaba, e safamos como puidemos. Cando Roberto baixou esa noite as escaleiras para o monólogo púxoseme un nó no estómago, ata me viñeron as bágoas aos ollos. Nunca vira ese plató baleiro á hora de empezar. Baixou nervioso, para el tamén era novo, e en todos os que estabamos alí notábase algo raro. Intentamos sacalo adiante como puidemos e a partir dese día xa se deseñou o Land Rober Comedia a Domicilio. Agora xa medio nos afixemos, pero ao principio pasámolo mal.

É que a gasolina e a enerxía que dá ese público, se non o viviches nunca, é moi difícil de explicar…

É impagable. Eu quedo parva coas ganas coas que entran no plató, coas listas de espera que hai, coa ilusión que traen… Tamén hai que dicir que Mon, o noso animador de público, é brutal, pero eles xa veñen predispostos a todo. Cando preguntas se lle apetece a alguén participar nun sketch, xa tes 40 mans levantadas de voluntarios, veñen para dar todo deles. E creo que iso é o que fai funcionar o programa. Ti viñeches de convidada moitas veces, cando baixas por esas escaleiras e che aplauden así, iso non hai cartos que o pague.

Esa sensación é impresionante, é verdade. Pero malia non haber público estades axudando a moita xente nesta crise a botar unhas risas. O programa, aínda reinventado, segue funcionando. Non vos chegan moitas mensaxes nese sentido?

Totalmente de acordo. Agora mesmo a xente necesítanos, creo que debemos estar. Sempre coas medidas necesarias, estamos baixo mínimos, só traballan catro cámaras, non hai perrucaría nin maquillaxe, facémolo todo nós mesmos. Pero debemos estar aí. Non somos médicos nin enfermeiros, pero polo menos poder aportar algo a toda esta loucura e que a xente se poida esquecer algo do que está pasando. Si recibimos moitas mensaxes de cariño, de agradecemento, impresiona como a xente che demostra o ben que lles fas.

Esa “nova normalidade” que nos anuncian, paréceme unha puta merda tamén. A normalidade non será normal mentres non se poida abrazar e bicar a xente sen temor a enfermar

Como o estás levando persoalmente, na túa casa?

As dúas primeiras semanas fatal, en todos os sentidos. Tiña moitísimo medo ao que estaba pasando, medo a que lles pasara algo aos meus pais, á nena… Angustia, tiña ata sensación de ansiedade. Agora algo mellor, hai que afrontar a realidade e afacerse a todo. É verdade que estamos na Fase 1, pero esa “nova normalidade” que nos anuncian paréceme unha puta merda tamén. A normalidade non será normal mentres non se poida abrazar e bicar a xente sen temor a enfermar. Claro que sigo preocupada, pero non se pode vivir con medo. Eu xa son hipocondríaca por natureza e non me quedou outra ca aprender a convivir con isto. Coma todo o mundo. Ao principio viña do supermercado e xa me espía na porta. Agora lavo ben as mans e desinfecto a compra, pero intento non volverme tola. Non nos queda outra.

Que foi o que máis botas de menos?

A miña familia, as amizades, a vida en xeral, a liberdade que tiñamos e non o sabiamos, que manda carallo. Por outro lado tamén che digo que todo isto me axudou noutro sentido: fíxome desfrutar moito da miña filla. Aínda que non traballase todos os días, sempre tiña algo. Agora son 24 horas sobre 24 con ela, cada día, e aínda que ás veces acabe ata o carallo (risas), o certo é que o agradezo moitísimo. Cústame ata pensar en separarme dela. Eu dei a luz e incorporeime axiña ao traballo, daquela levárao bastante ben, pero agora ao parar tiven unha reconexión moi forte con ela.

Está ben que por fin experimentes algo positivo relacionado coa maternidade despois dun embarazo tan fantástico, non?

(Risas) Mira, Margarita, isto xa o podes escribir: levei o embarazo moi mal, fatal, respecto a toda esa xente que di que o embarazo foi a mellor etapa da súa vida e danme moita envexa. Pero non a todo o mundo nos afecta igual, hormonalmente e fisicamente. Tiven pre-eclampsia, inchei coma unha pelota, engordei 30 quilazos e animicamente non me encontraba ben. Estaba triste, cansa, non era persoa. Vaia, que se me fixo curto. Despois de nove meses preñada, parín o 22 de agosto pasado e pensei “o verán que vén será marabilloso”… e o verán que vén, merda, mira como estamos. Se non é foder parécese, non me dighas (risas).

O teu embarazo e a chegada de Julia reforzou aínda máis esa sensación de familia que dades no programa. Como te quedaches cando viches toda unha valla publicitaria felicitándote por ser mamá?

Iso foi espectacular, na miña vida pensei vivir algo así. Xa che dixen antes que eu para o programa só teño palabras de agradecemento. Xa cando foi da voda, mellor non se puideron portar comigo. Tiven unha reportaxe que me quedará aí para sempre. E cando foi da miña nena igual. Cando vin a valla co “Eva, querémoste”… para isto si que non teño palabras, eu creo que non merezo tanto cariño e sempre mo dan. Cando lle diga o día de mañá todo isto á miña filla, que me vai dicir? Todo o que me aportou Land Rober sempre foron alegrías e felicidade.

Agora que me falas da voda… Esa Carmen Lomana acompañándote por Madrid para ver traxes de noiva, que muller esa, que tanto vale para botar unhas patacas e o mineral, como para facer de personal shopper por Serrano…

Outra experiencia inesquecible. Foi a primeira vez que a miña nai subiu a un avión. E iso que dixera que nunca o faría porque lle ten pánico. Fíxoo por min. Estou desexando poder contarllo á miña filla: mira a túa nai e a túa avoa como dúas tolas por Madrid. Ata me recoñeceron en Sol, uns galegos que había alí. Carmen Lomana é o que ves, é pija, pero moi cercana, faladora, sempre a favor, ela non tiña por que vir comigo a nada. Debía ser a madriña da miña filla: cando foi da voda, estivo; cando dixen que estaba embarazada tamén estaba en plató; o día que casei, Roberto chamouna por teléfono e estiven falando con ela.

O día da voda, vaia éxito de convocatoria… Cando te escoitei dicir no programa “quen queira vir a Rianxo, está convidado”, pensei en Lola Flores co seu “si me queréis, irse”. Non contabas con que fora tanta xente?

Cala, cala, cala… Foi unha tolemia. Eu contaba con que, se cadra, viña xente de Rianxo, algúns veciños… Pero viñeron de todos os lados! Algúns dende Lugo, dende máis lonxe. Iamos no coche cara a igrexa e cando vin todo ese moreón de xente, agarreille forte a man ao meu pai e díxenlle “pero que é isto?” É o que che digo, recibo tantas mostras de cariño, tantas, é moi forte. Incrible.

Cando estás levando unha tallada de polbo á boca e escoitas “perdoa, perdoa!”…  Eu agradezo todo o cariño de todo o mundo, pero hai veces en que non é o momento

Teu home, que en principio tamén participaba na voda, non ten nada que ver co faranduleo. Como leva el todo isto?

Ben, menos cando estamos ceando e vén alguén que quere sacar unha foto xusto nese momento, porque hai xente que non se mide. Isto non sei como o vas poñer, por favor escríbeo ben porque non quero que ninguén se ofenda, pero cando estás levando unha tallada de polbo á boca e escoitas “perdoa, perdoa!”…  Eu agradezo todo o cariño de todo o mundo, pero hai veces en que non é o momento. E eu tampouco son Isabel Pantoja! (risas)…

Meu pai sempre di que o tren pasa unha vez na vida. E eu collino

E todo isto, case case de rebote, sen contar. Todo empezou por gañar a Canteira das Cantareiras do Luar, non?

É que eu son cantante. En 2006 gañei a Canteira de Cantareiras do Luar e dende aí botei dez anos nas orquestras. Un día precisaron no Land Rober dúas cantantes de orquestra para cantar o Polvorete, o tema de moda daquela. E alá fomos a miña compañeira María máis eu: a cantar o Polvorete. Punto final. Iso era o que pensabamos aquel día, pero empezaron a chamarnos días esporádicos, para cantar un tema. Despois metéronnos nalgunha sección, nalgún sketch, para dicir unha frase. Naquel momento para min as cámaras eran algo descoñecido. Impactábanme moitísimo. Pouco a pouco fun esquecendo que estaban alí, fun facendo coma se estivese só co público do plató e os compañeiros, intentando ser eu. Si, foi un rebote total. Meu pai sempre di que o tren pasa unha vez na vida. E eu collino.

Antes de coller ese tren tiñas esoutra vida, a das orquestras. Como era?

Unha puta merda (risas). A ver, explícome: o mundo da orquestra é bonito a unha idade. Eu empecei con 18 anos, todo era pasalo ben. Facía o que me gustaba e, aínda por riba, pagábanme. Ía traballar e ao acabar aínda saía de festa. Vaia, o que son os 18 anos. Despois chega un momento en que xa se converte en traballo e empeza a ser duro. A túa familia é a orquestra. Durante o verán non ves a túa familia de verdade, todo é furgoneta, quilómetros, escenario, hoxe estás en Tui e mañá en Ribadeo, é moi canso. O traballo en si, tres horas enriba do escenario, mola moitísimo, estás cantando, conectada co público. O duro é todo o demais.

Antes diso xa gañaras varios certames en Meaño, en Ordes, en Cangas… Dende cando cantas?

Sempre me din que xa de bebé movía o cu mirando para as orquestras nas verbenas. Eu quedaba apampada vendo aquelas cantantes e flipaba cos traxes que levaban, con como cantaban. Non lembro a miña vida sen cantar.

E a escola gustábache?

Sempre fun moi mala estudante, nunca me gustou estudar. Tocaba a gaita e a pandeireta e cando empecei na escola chamaban a miña nai porque en vez de atender tocaba a pandeireta na mesa. No medio da clase pedíalle ao profesor que me deixara cantar; o pobre do home, ata o carallo de min, deixábame cantar. Con castigos dos meus pais e moito traballo conseguín sacar a ESO e ter un ciclo de perrucaría. Se o día de mañá quero abrir un salón, podo. É mellor que eu non traballe nela, pero abrir podo (risas).

Igual cá letra da canción, non te vaias rianxeira… E ti non te vas…

E morrerei aquí. Son rianxeira de pura cepa, encántame Rianxo, non me imaxino non vivir aquí. É unha vila moi acolledora, unha vila mariñeira, non podería vivir lonxe do mar. Se non o vexo fáltame algo. A vila é bonita, é tranquila, eu aquí ando como a filla de Pitillo, non son Eva Iglesias, ninguén me pide fotos porque todos me viron medrar, son normal para todos. Unha deles. Unha máis, que vai á compra con coleta e chándal.

Que che pasa cos monólogos, que che dan tanto medo?

Para min é o máis difícil de todo: es ti soa contra o mundo enteiro. Saio ao escenario e noto como me vou facendo cada vez máis pequena, estás soa, arránxate como poidas. E eu estou afeita a ter o apoio de Touri, de Roberto, de Perdomo, dos actores e actrices que veñen ao programa. 20 minutos dun monólogo parecen dúas horas e todo ese tempo tes que intentar facer rir. O primeiro foi en Castelo, unha encerrona de Touri, que me dixo “vés aquí e estréaste, botas catro contos, somos só uns amigos”. Cando cheguei alí e vin milleiros de persoas suábanme as mans, suábame todo, ata berrei con Touriñán. Intenteino nalgún teatro, pero é complicado, tes que ter moita experiencia. Aínda así, heino conseguir.

Falar sen cancelas é o que te caracteriza e é o principio co que naceu somostribo. Tamén se debe falar sen cancelas no escenario?

Estamos nun momento en que estamos todos algo mal da cabeza. Estamos nunha sociedade en que todo parece mal, os chistes xa son ofensas, hai que medirse moito e vai en contra daquela naturalidade da que falabamos, eu son como son para o bo e para o malo. Nunca pretendo ofender. O humor non debería ter cancelas. Eu podo dicir “aquel neghro”, pero é que se é neghro é neghro, non o quero ofender! O fundamental é rir dun mesmo. Eu son a primeira que me río das 700.000 cagadas que cometo.

Na vida tamén se pode ir sen filtro?

Deberiamos. Eu fágoo, non podo gardar nada. Se algo me parece mal, dígoo. Non fai falta dicilo berrando nin insultando. Pero hai que falar as cousas. O ser humano fala, comunícase, non entendo a xente que se complica a vida con historias. Deberiamos ir de fronte e, sobre todo, debater.

Antes falaches das túas incursións na ficción. En TVG foi con Viradeira e Augasquentes, que tal o pasaches?

Ben, o mundo das series gústame. O que máis notei foi o cambio de ritmo. Eu estou afeita a facer un directo pam, pam, pam, e chao, cada un para a súa casa. E nas series botas alí todo o día. Todo o día! E ponte aquí e ponte alí. E veña repetir. Aghota eh? É coma ir sachar patacas! Pero mola, mola moito.

En Viradeira eras a alcaldesa de San Tomé e en Augasquentes eras Chari. Que che pasaba con Xoel (David Amor)?

Tíñame namorada e cando cheguei á vila estaba con outra. Pois fíxenlle a vida imposible. Normal (risas). Gustábame moito ese personaxe. Era moi cabroniña, sentíame moi identificada.

Ti tamén es así?

Si, totalmente. Se quero algo, quéroo si ou si. Se quero algo teño que conseguilo custe o que custe.

E despois chegou Fariña, con outro tipo de personaxe. Eras unha moza de Vilanova que se liaba con Paquito Charlín, interpretado por Xosé Antonio Touriñán. Como foi o casting?

Fatal! Cando me mandaron a escena que tiña que facer para a proba eu xa quería morrer. Era a dunha viúva que choraba desconsolada porque lle mataran o home. Eu entrei pola porta avisando: “Eu non sei chorar, isto non é para min, deixádeme marchar”. É que a quen se lle ocorre… Eu, que estou todo o día rindo… A verdade é que foron moi pacientes comigo, insistiron, puxéronme música… fixeron todo o que puideron para que eu chorase. Ao final, chorar chorei… pero de angustia. Total, que volvín para a casa. Chao. E dalí a unhas semanas chámanme de Bambú Producións para propoñerme un papel “pequeñito”, e dinme “bueno, no te vamos a engañar: es para hacer una felación”. Aidiormío! Pero como que unha felación? Será de mentira, non? Si, si, dicíanme, “tú tranquila que es todo ficcionado”. Pero despois eu só me preguntaba: que verían en min, porque algo tiveron que ver, para pensar que aí era onde eu encaixaba máis, que aí estaba o meu talento… (risas). “Sería a Paquito Charlín”, a Touriñán? Ay que me falte el cielo… Dubidei moito se ir, pero despois dixen, na vida todo son retos e podo dicir que participei en Fariña. O como… bueno… pero estou aí.

Como non sabías chorar…

Pois dixeron “esta, para alegrar!”, ala, a facer unha felación… (risas). Na rodaxe paseino moi ben, o que puiden rir. E ao ter confianza con Touri, aínda nos daba máis a risa, porque era coma se o estivesen facendo Concha e Manolo.

En Fariña estaba rodeada de actores e actrices de puta madre, os mellores que hai, e eu alí no medio deles dicindo “ola, son a da felación, pero vouno facer… niquelado, eh?, ides flipar”

Como se afronta o reto de Fariña, con todo o éxito que supuxo, con actores e actrices tan importantes?

Eu chegaba alí e as de vestiario que me tiñan que probar a roupa xa dicían “que es, la chica de la felación?” E eu: si, esa mesma. E xa me poñían a roupa ben curtiña (risas). Sentinme completamente descolocada. Estaba rodeada de actores e actrices de puta madre, os mellores que hai, e eu alí no medio deles dicindo “ola, son a da felación, pero vouno facer… niquelado, eh?, ides flipar” (risas). De todo se aprende e ao final teño que dicir que estou orgullosa de participar nalgo tan chulo. Se o pensas, estou en Netflix por unha felación, que manda carallo! Estaba moi nerviosa, era moita presión, era unha serie moi importante. Eu só pensaba “que fago eu aquí?” E iso que non tiña texto, eran todo “gestitos” (risas). O que máis me sorprendeu foi a escena do accidente, cando os especialistas envorcaron o coche. Foi espectacular. Eran as 5 da mañá, con moito frío, xeaba, eu ía case espida e tiña que saír do coche a gatiñas… Foi unha experiencia xenial.

Vímoste noutros programas como Verbenalia ou Todo queda na casa. Que tal te recibía a xente?

Había de todo, atopas xente que che abre a porta coma se te coñecese de toda a vida e outra que non che dá opción: “ai bonitiña… es a da televisión… ai que ghuapa… pero a casa non cha abro”. Andamos moito e lembro pasalo ben, pero tamén foi duro. Hai que gañarse a confianza da xente.

En Verbenalia seguramente reviviches parte da túa carreira. Que pensabas cando falabas coas cantantes das orquestras, como foras ti?

Que que putada… Son sentimentos encontrados. Miraba para elas e por unha parte tiña envexa porque sigo tendo mono de escenario, pero pola outra pensaba “pobres, todo o que teñen que pasar”. E ao mesmo tempo pensaba “que ben estou eu agora”, porque a min a tele deume a vida. Eran moitos sentimentos encontrados.

Agora mesmo che ía preguntar se non botas de menos cantar…

Moito, pero só cantar: subir a un escenario e conectar co público. O mundo da orquestra non o boto nada de menos. Ás veces mato esa ansia indo ao Luar… se cadra gustaríame facer algo mesturando monólogo con canción… Podería estar ben.

En que quedou aquilo de acompañar a Isabel Pantoja nun concerto?

Con esta merendada, de momento en nada. Pero ela dixo que cando viñera a Galicia me subiría ao escenario para cantar con ela. Aquí a estou esperando.

Lémbroche que por recibir esa oferta colgáchesme o teléfono en directo…

É verdade! (risas) Chamaches no xogo do Land Rober e pasei de ti… Pero entendíchelo, non?

Entendeuno todo o mundo, Eviña… Non podo competir…

É que Isabel Pantoja é dios para min desde que era pequeniña de todo. E que chamara de repente… Creo que nin Roberto Vilar o creu. E claro, chamas ti e pensei: con Marga xa falarei outro día, o da Pantoja non se repite!

Como foron as badaladas?

Teño moita pena, non as desfrutei. Encontrábame moi mal, fun enferma de gripe ao Obradoiro, con moita febre, e facer unha cousa tan bonita coma esa, despedir un ano e recibir outro para todas as galegas e os galegos e non poder desfrutalo amoloume moito. Deume ata unha hipotermia, caín despois das badaladas, paseino mal. E teño esa pena porque perdín unha vivencia única.

Que che gustaría facer no futuro?

Non te creas que son moi ambiciosa. Non pido máis ca estar como estou. Tendo saúde, traballo e que os meus estean ben eu xa son feliz, xa me conformo. Nunca fun de pedir, a vida sempre me sorprendeu con cousas e sempre para ben. Así que sigo confiando nela.

Eva, somos tribo?

Si, ho! Claro! E como non imos ser? Somos galegos e coma nós poucos hai. Teño viaxado por aí e mimadriñadocarmen. Hai que ter un pouco de xenio, un pouco de brío. Creo que somos outra raza. Si, somos tribo.

EVA IGLESIAS, en poucas palabras

Reflexións de EVA IGLESIAS sobre…